هزارسنگر شهر من آمل- Amol is my city

ملک الشعرا طالب آملی

طالب آملی از شاعران گرانقدر مازندرانی عصر صفویه است. او در ایام نوجوانی و جوانی به تحصیل علم پرداخت و در سن 15 تا 20 سالگی در علوم مختلفی چون هندسه، منطق، هیئت، فلسفه، تصوف و خوشنویسی مهارت تمام بدست آورد.
طالب بنا به عللی نامعلوم از مازندران به کاشان رفت و در آنجا سکونت کرده و ازدواج نمود. اما پس از چندی از کاشان نیز ملول گشته به سوی مرو رهسپار شد. طالب در دربار حاکم مرو- ملکش خان از سوی شاه عباس حاکم مرو بود- راه یافت و قصایدی در مدح او سرود ولی پس از دو سال از مرو راهی دیار هندوستان شده رباعی زیر را طالب در این خصوص سروده است:
طالب گل این چمن به بستان بگذار بگذار که می شوی پریشان بگذار
هندو نبرد تحفه کسی جانب هند بخت سیه خویش به ایران بگذار
طالب آملی در آغاز ورود به هند چندان روی کام یابی ندید، او در شهرهای هند از جمله دهلی و ملتان سفر کرده سرانجام در لاهور به خدمت شاه ابوالمعالی رسید.
در قندهار غازی خان از امرای جهانگیری حکومت داشت که در فضل و ادب سرآمد دیگران بود. شهرت قدردانی های او طالب را مشتاق سفر به قندهار ساخت. طالب شعری ساخته به خدمتش فرستاد در آن خواهش حضور او نمود. طالب از اگره به راه لاهور و ملتان به قندهار رسید. اما به علت بارانهای موسمی چهار ماه مجبور به ماندن در ملتان شد.
غازی خان جهانگیری قدردانی های شایانی از طالب نمود و او را در سلک مقربان خاص خویش جای داد، طالب آملی نیز در قصاید غرّایی به مدح او پرداخت. از جمله:
تکلف نیست معشوق من است ار نیست ممدوحم
از آن این شعر عشق آمیز در مدحش سراییدم
غازخان جهانگیری در 1020ه.ق به دست غلام خود مسموم و مقتول گردید، برای طالب که مأمنی در قندهار نمانده بود ناچار به سوی هند عزیمت نمود و به اگره آمد. خواجه قاسم دیانت خان از امرای عصر که بر دربار جهانگیر راهی داشت از او قدردانی نمود و نامه ای به عنوان سفارش نامه به عبدالله خان فیروز جنگ حاکم گجرا ت نوشت، عبدالله خان هم طالب را به حضور خود خواست. طالب نزد او در گجرات رفت و مورد اعزاز و اکرام عبدالله خان قرار گرفت. طالب آملی برای آنکه به دربار جهانگیری راه پیدا کند بر وسایل گوناگونی متوسل شد از جمله با شاپور طهرانی شاعر معروف که پدرش عم حقیقی اعتمادالدوله پدر نور جهان بیگم ملکه نامور هند بود، طرح دوستی ریخته و به لاهور آمده به خدمتش پیوست. طالب به توسط شاپور یا وسیله دیگری به دربار اعتماد الدوله راه یافت، اعتماد الدوله نیز به ا و توجه خاصی نمود و منصب مهرداری خود را بدو سپرد. اما طالب که به جز شاعری کاری بلد نبود سستی های زیادی به خرج داد و سرانجام در شعری استعفای خویش را نوشت. سرانجام اعتماد الدوله او را به دربار شاهی آشنا ساخت. جهانگیر او را در سلک شعرای پایتخت قرار داد و در سال 1028 ه.ق او را به خطاب ملک الشعرایی مفتخر نمود. طالب آملی تا پایان عمر در دربار جهانگیر به نهایت عزت و احترام به سر می برد تا اینکه در سال 1036 ه.ق یکسال پس از مرگ جهانگیر، چشم از این جهان فرو بست

برگرفته از سایت طالب آملی : www.talebamoli.ir

یک شنبه 19 فروردين 1390برچسب:ملک الشعرا طالب آملی,